Οι κινήσεις των άστρων

(αποσπάσματα από ένα αγαπημενο ποίημα)

...οι ένοικοι ήταν άνθρωποι καθώς πρέπει, αλλά δεν είχαν κήπους στο βάθος
έτσι πότιζα εγώ τα ρόδα της συμπόνιας μες στον ύπνο τους
εγώ, ένας άρρωστος εκ πεποιθήσεως, ένας ιδιοφυής της δυστυχίας
(που τίναξα τα μυαλά μου για μια ωραιότερη εποχή)
κι ίσως τα δάκρυα μας πηγαίνουν πιο μακριά απ'τα όνειρα
ενώ καθώς βράδιαζε έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα
για να μπορούνε τ' άστρα να' ναι εκεί στην ώρα τους.
Ή μήπως άραγε και τη ζωή μου τη φαντάστηκα κι αυτή;
Και τις νύχτες σκυμμένος ξετύλιγα τις γάζες των αγαλμάτων
κι έβρισκα τα δάκρυα όλων των αποχωρισμών.

...εξάλλου τί άλλο είναι ο κόσμος από εκείνη τη μεγάλη υπόσχεση
τί άλλο η αμαρτία απ' το να μην αγαπάς τον εαυτό σου
τί άλλο η ανωνυμία από το να ζήσιες αγνός και να φύγεις αγνότερος

...Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα
ακουμπισμένος στον ωκεανό ή κάποιες ταπεινώσεις
που τελείωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα και συχνά
έκλεισα τα μάτια για να περάσω έναν δρόμο-
έτσι σώθηκα.

...Βράδυ. Φιληθήκαμε. Κι άξαφνα από μια μυστηριώδη
κίνηση των άστρων βρέθηκα ανάμεσα στα πόδια της.
Ο κόσμος μόλις είχε αρχίσει...