Γιατί δεν ακολουθούμε τα όνειρα μας;...ή μάλλον γιατί δε μας ακολουθούν αυτά;

Πριν μερικά χρόνια, μέτα από μεγάλη πίεση από έναν φίλο μου, υπέκυψα και είπα να διαβάσω τον Αλχημιστή. Έφτασα μέχρι την παρακάτω γνωστή φράση, η οποία ομολογώ με έβαλε σε σκέψη. Το περίεργο είναι ότι με οδήγησε σε αρκετά διαφορετικό σημείο απ’ότι τους περισσότερους. Παραθέτω εδώ το συγγραφικό ντελίριο στο οποίο με έστειλε τότε, χωρίς να το ξέρει, ο Narita και αφήνω τα συμπεράσματα σε σας...

«Όταν θέλεις κάτι πραγματικά, τότε όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνομωτούν για να σε βοηθήσουν να το αποκτήσεις». Τάδε έφη ο Paulo Coelho λοιπόν και όλοι οι αθεράπευτα αισιόδοξοι έσπευσαν να συμφωνήσουν και να το επαναλάβουν με περισσή ανακόυφιση, σαν για πρώτη φορά κάποιος να κατάφερε να χωρέσει σε λέξεις την προσωπική τους κοσμοθεωρία και χωρίς αμφιβολία τους αποκάλυψε το μέλλον τους: θα είναι αυτό ακριβώς που θέλουν!!!!

Πόσο αλήθεια το πιστεύουμε αυτό; Προσωπικά σαν άτομο ελαφρώς περισσότερο θετικής, παρά θεωρητικής κλίσης, βλέπω πώς είναι απίστευτα έυκολο να καταρριφθεί η παραπάνω πρόταση. Αρκεί ένας που προσπάθησε με όλην του την ψυχή να αποκτήσει αυτό που λαχταρούσε. Και δεν τα κατάφερε. Ούτε καν στο παραλίγο. Γιατί;

Δεν είμαι απαισιόδοξη. Ίσως ούτε καν ρεαλίστρια. Ονειρεύομαι το μεγάλο, το σπουδάιο, το οποίο για μένα έτη φωτός μακριά βρίσκεται από την επαγγελματική καταξίωση, τη φήμη, την περιουσία και την εξουσία. Ονειρεύομαι τον κόσμο. Μπορώ σχεδόν να πω ότι τίποτα δε θα ήθελα πιο πολύ απ’το να ισχύει η παραπάνω φράση. Τίποτα. Όμως δεν το θέλω. Για την ακρίβεια το απεύχομαι. Γιατί αν συνέβαινε αυτό, αν αρκούσε η θέληση και η προσπάθεια για να αποκτήσεις το όνειρο σου, ποιος θα ήταν υπεύθυνος για τα όνειρα εκείνα που καλό μόνο σε σένα φέρνουν και σ’ολους τους άλλους δυστυχία; Κι ας μη γελιόμαστε, υπάρχουν πολλά τέτοια. Ίσως να είναι τα περισσότερα, τα πιο δελεαστικά και τα πιο έυκολα.

Αυτό που με θλίβει είναι οτί, παρότι το παραπάνω αποτελεί εξαίρεση στο γενικό κανόνα, σπάνια έχει εφαρμογή στην μεγάλη εξίσωση. Μιλάω για εκείνη που ισορροπεί στα σκέλη της πολλές ζωές, και πολλά πολλά συμφέροντα. Ποιος δεν ήταν μόνος του όταν κυνηγούσε το όνειρό του; Όλα είναι τόσο περιορισμένα. Αν το όνειρό σου ξεπερνάει τα σύνορα και τα κατεστημένα, είσαι τελείως μόνος. Ποιός βοήθησε τους οραματιστές; Ποιός βοήθησε τους ιδεολόγους; Ποιός βοήθησε τους επαναστάτες και ονειροπόλους του κόσμου; Ίσως αυτό να είναι που τους κάνει αξιοθαύμαστους. Δε διστάζουν. Τρέχουν πίσω απ’το όνειρό τους. Ακόμα κι αν λαχανιάζουν, ακόμα κι αν κοπιάζουν, αυτοί συνεχίζουν. Γιατί ξέρουν πως μόνο έτσι θα μπορούν πριν για τετευταία φορά κλείσουν τα μάτια τους, να γυρίσουν, να κοιτάξουν πίσω και να χαμογελάσουν. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα αν δεν το φτιάξεις μόνος σου. Μην πεις ποτε: το’θελε ο θεός, η μοίρα, ήταν γραφτό. Δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει μοίρα. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά φτιασίδια δικά μας, έτσι ώστε να μην κάνουμε τίποτα και να το θεωρούμε γραφτό από πριν. Για να νιώθουμε ότι δεν είναι το φταίξιμο δικό μας.. άλλωστε πότε ήταν;