Στον τοίχο...
Ποτέ δε με ενοχλούσε ιδιαίτερα το να βλέπω γραμμένους τοίχους, εκτός φυσικά από κακόγουστα γκράφιτι, αθλητικά σλόγκαν και ακαθόριστές μουτζούρες, που δε σημαίνουν τίποτα και μόνο σκοπό έχουν να... η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τί σκοπό έχουν. Anyway
Τις περισσότερες φορές το ευχαριστιέμαι. Ένα έξυπνο σύνθημα ένα σατιρικό σχέδιο.. τί να πω, μου φτιάχνει τη διάδεση: σταματάω για μερικά δευτερόλεπτα, χαμογελάω και συνεχίζω .
Υπήρχε όμως μια φορά που σταμάτησα για πολύ περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα. Ήμουν στα Γιάννενα πριν ένα χρόνο, επισκεπτόμουν την αρχαιόπληκτη φίλη μου Μαρία, και κατεβαίνοντας ένα βράδυ στην λίμνη, βλέπω σ’ έναν τοίχο γραμμένο:
ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΙ
Δεν ξέρω τι με συγκίνησε περισσότερο, το ότι υπήρχε κάποιος κάπου εκεί γύρω που αγαπούσε τον Τάσο Λειβαδίτη όσο κι εγώ ή που το θεώρησε τόσο σημαντικό ώστε το να το γράψει στον τοίχο, να το βλέπουν όσοι περνούν. Και παρότι θα ήξερε πως οι περισσότεροι απλώς θα προσπεράσουν, σχεδόν όλοι για την ακρίβεια, θα υπήρχαν κάποιοι, έτσω και ελάχιστοι που θα το θυμούνται σαν μια μοναδική στιγμη. Θα ήθελα να ξέρω ποιος ήταν, να του πω ότι άγγιξε σίγουρα τουλάχιστον έναν. Εδώ που το σκέφτομαι, δύο. Ήταν και η Μαρία μαζί μου.
27.3.07
26.3.07
Οι κινήσεις των άστρων
(αποσπάσματα από ένα αγαπημενο ποίημα)
...οι ένοικοι ήταν άνθρωποι καθώς πρέπει, αλλά δεν είχαν κήπους στο βάθος
έτσι πότιζα εγώ τα ρόδα της συμπόνιας μες στον ύπνο τους
εγώ, ένας άρρωστος εκ πεποιθήσεως, ένας ιδιοφυής της δυστυχίας
(που τίναξα τα μυαλά μου για μια ωραιότερη εποχή)
κι ίσως τα δάκρυα μας πηγαίνουν πιο μακριά απ'τα όνειρα
ενώ καθώς βράδιαζε έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα
για να μπορούνε τ' άστρα να' ναι εκεί στην ώρα τους.
Ή μήπως άραγε και τη ζωή μου τη φαντάστηκα κι αυτή;
Και τις νύχτες σκυμμένος ξετύλιγα τις γάζες των αγαλμάτων
κι έβρισκα τα δάκρυα όλων των αποχωρισμών.
...εξάλλου τί άλλο είναι ο κόσμος από εκείνη τη μεγάλη υπόσχεση
τί άλλο η αμαρτία απ' το να μην αγαπάς τον εαυτό σου
τί άλλο η ανωνυμία από το να ζήσιες αγνός και να φύγεις αγνότερος
...Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα
ακουμπισμένος στον ωκεανό ή κάποιες ταπεινώσεις
που τελείωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα και συχνά
έκλεισα τα μάτια για να περάσω έναν δρόμο-
έτσι σώθηκα.
...Βράδυ. Φιληθήκαμε. Κι άξαφνα από μια μυστηριώδη
κίνηση των άστρων βρέθηκα ανάμεσα στα πόδια της.
Ο κόσμος μόλις είχε αρχίσει...
(αποσπάσματα από ένα αγαπημενο ποίημα)
...οι ένοικοι ήταν άνθρωποι καθώς πρέπει, αλλά δεν είχαν κήπους στο βάθος
έτσι πότιζα εγώ τα ρόδα της συμπόνιας μες στον ύπνο τους
εγώ, ένας άρρωστος εκ πεποιθήσεως, ένας ιδιοφυής της δυστυχίας
(που τίναξα τα μυαλά μου για μια ωραιότερη εποχή)
κι ίσως τα δάκρυα μας πηγαίνουν πιο μακριά απ'τα όνειρα
ενώ καθώς βράδιαζε έπρεπε να ξαναβρίσκω όλη μου την αθωότητα
για να μπορούνε τ' άστρα να' ναι εκεί στην ώρα τους.
Ή μήπως άραγε και τη ζωή μου τη φαντάστηκα κι αυτή;
Και τις νύχτες σκυμμένος ξετύλιγα τις γάζες των αγαλμάτων
κι έβρισκα τα δάκρυα όλων των αποχωρισμών.
...εξάλλου τί άλλο είναι ο κόσμος από εκείνη τη μεγάλη υπόσχεση
τί άλλο η αμαρτία απ' το να μην αγαπάς τον εαυτό σου
τί άλλο η ανωνυμία από το να ζήσιες αγνός και να φύγεις αγνότερος
...Τώρα αν θυμάμαι κάτι είναι κάποια όνειρα που έκανα
ακουμπισμένος στον ωκεανό ή κάποιες ταπεινώσεις
που τελείωσαν με τα πιο υπέροχα δάκρυα και συχνά
έκλεισα τα μάτια για να περάσω έναν δρόμο-
έτσι σώθηκα.
...Βράδυ. Φιληθήκαμε. Κι άξαφνα από μια μυστηριώδη
κίνηση των άστρων βρέθηκα ανάμεσα στα πόδια της.
Ο κόσμος μόλις είχε αρχίσει...
25.3.07
Γιατί δεν ακολουθούμε τα όνειρα μας;...ή μάλλον γιατί δε μας ακολουθούν αυτά;
Πριν μερικά χρόνια, μέτα από μεγάλη πίεση από έναν φίλο μου, υπέκυψα και είπα να διαβάσω τον Αλχημιστή. Έφτασα μέχρι την παρακάτω γνωστή φράση, η οποία ομολογώ με έβαλε σε σκέψη. Το περίεργο είναι ότι με οδήγησε σε αρκετά διαφορετικό σημείο απ’ότι τους περισσότερους. Παραθέτω εδώ το συγγραφικό ντελίριο στο οποίο με έστειλε τότε, χωρίς να το ξέρει, ο Narita και αφήνω τα συμπεράσματα σε σας...
«Όταν θέλεις κάτι πραγματικά, τότε όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνομωτούν για να σε βοηθήσουν να το αποκτήσεις». Τάδε έφη ο Paulo Coelho λοιπόν και όλοι οι αθεράπευτα αισιόδοξοι έσπευσαν να συμφωνήσουν και να το επαναλάβουν με περισσή ανακόυφιση, σαν για πρώτη φορά κάποιος να κατάφερε να χωρέσει σε λέξεις την προσωπική τους κοσμοθεωρία και χωρίς αμφιβολία τους αποκάλυψε το μέλλον τους: θα είναι αυτό ακριβώς που θέλουν!!!!
Πόσο αλήθεια το πιστεύουμε αυτό; Προσωπικά σαν άτομο ελαφρώς περισσότερο θετικής, παρά θεωρητικής κλίσης, βλέπω πώς είναι απίστευτα έυκολο να καταρριφθεί η παραπάνω πρόταση. Αρκεί ένας που προσπάθησε με όλην του την ψυχή να αποκτήσει αυτό που λαχταρούσε. Και δεν τα κατάφερε. Ούτε καν στο παραλίγο. Γιατί;
Δεν είμαι απαισιόδοξη. Ίσως ούτε καν ρεαλίστρια. Ονειρεύομαι το μεγάλο, το σπουδάιο, το οποίο για μένα έτη φωτός μακριά βρίσκεται από την επαγγελματική καταξίωση, τη φήμη, την περιουσία και την εξουσία. Ονειρεύομαι τον κόσμο. Μπορώ σχεδόν να πω ότι τίποτα δε θα ήθελα πιο πολύ απ’το να ισχύει η παραπάνω φράση. Τίποτα. Όμως δεν το θέλω. Για την ακρίβεια το απεύχομαι. Γιατί αν συνέβαινε αυτό, αν αρκούσε η θέληση και η προσπάθεια για να αποκτήσεις το όνειρο σου, ποιος θα ήταν υπεύθυνος για τα όνειρα εκείνα που καλό μόνο σε σένα φέρνουν και σ’ολους τους άλλους δυστυχία; Κι ας μη γελιόμαστε, υπάρχουν πολλά τέτοια. Ίσως να είναι τα περισσότερα, τα πιο δελεαστικά και τα πιο έυκολα.
Αυτό που με θλίβει είναι οτί, παρότι το παραπάνω αποτελεί εξαίρεση στο γενικό κανόνα, σπάνια έχει εφαρμογή στην μεγάλη εξίσωση. Μιλάω για εκείνη που ισορροπεί στα σκέλη της πολλές ζωές, και πολλά πολλά συμφέροντα. Ποιος δεν ήταν μόνος του όταν κυνηγούσε το όνειρό του; Όλα είναι τόσο περιορισμένα. Αν το όνειρό σου ξεπερνάει τα σύνορα και τα κατεστημένα, είσαι τελείως μόνος. Ποιός βοήθησε τους οραματιστές; Ποιός βοήθησε τους ιδεολόγους; Ποιός βοήθησε τους επαναστάτες και ονειροπόλους του κόσμου; Ίσως αυτό να είναι που τους κάνει αξιοθαύμαστους. Δε διστάζουν. Τρέχουν πίσω απ’το όνειρό τους. Ακόμα κι αν λαχανιάζουν, ακόμα κι αν κοπιάζουν, αυτοί συνεχίζουν. Γιατί ξέρουν πως μόνο έτσι θα μπορούν πριν για τετευταία φορά κλείσουν τα μάτια τους, να γυρίσουν, να κοιτάξουν πίσω και να χαμογελάσουν. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα αν δεν το φτιάξεις μόνος σου. Μην πεις ποτε: το’θελε ο θεός, η μοίρα, ήταν γραφτό. Δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει μοίρα. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά φτιασίδια δικά μας, έτσι ώστε να μην κάνουμε τίποτα και να το θεωρούμε γραφτό από πριν. Για να νιώθουμε ότι δεν είναι το φταίξιμο δικό μας.. άλλωστε πότε ήταν;
Πριν μερικά χρόνια, μέτα από μεγάλη πίεση από έναν φίλο μου, υπέκυψα και είπα να διαβάσω τον Αλχημιστή. Έφτασα μέχρι την παρακάτω γνωστή φράση, η οποία ομολογώ με έβαλε σε σκέψη. Το περίεργο είναι ότι με οδήγησε σε αρκετά διαφορετικό σημείο απ’ότι τους περισσότερους. Παραθέτω εδώ το συγγραφικό ντελίριο στο οποίο με έστειλε τότε, χωρίς να το ξέρει, ο Narita και αφήνω τα συμπεράσματα σε σας...
«Όταν θέλεις κάτι πραγματικά, τότε όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνομωτούν για να σε βοηθήσουν να το αποκτήσεις». Τάδε έφη ο Paulo Coelho λοιπόν και όλοι οι αθεράπευτα αισιόδοξοι έσπευσαν να συμφωνήσουν και να το επαναλάβουν με περισσή ανακόυφιση, σαν για πρώτη φορά κάποιος να κατάφερε να χωρέσει σε λέξεις την προσωπική τους κοσμοθεωρία και χωρίς αμφιβολία τους αποκάλυψε το μέλλον τους: θα είναι αυτό ακριβώς που θέλουν!!!!
Πόσο αλήθεια το πιστεύουμε αυτό; Προσωπικά σαν άτομο ελαφρώς περισσότερο θετικής, παρά θεωρητικής κλίσης, βλέπω πώς είναι απίστευτα έυκολο να καταρριφθεί η παραπάνω πρόταση. Αρκεί ένας που προσπάθησε με όλην του την ψυχή να αποκτήσει αυτό που λαχταρούσε. Και δεν τα κατάφερε. Ούτε καν στο παραλίγο. Γιατί;
Δεν είμαι απαισιόδοξη. Ίσως ούτε καν ρεαλίστρια. Ονειρεύομαι το μεγάλο, το σπουδάιο, το οποίο για μένα έτη φωτός μακριά βρίσκεται από την επαγγελματική καταξίωση, τη φήμη, την περιουσία και την εξουσία. Ονειρεύομαι τον κόσμο. Μπορώ σχεδόν να πω ότι τίποτα δε θα ήθελα πιο πολύ απ’το να ισχύει η παραπάνω φράση. Τίποτα. Όμως δεν το θέλω. Για την ακρίβεια το απεύχομαι. Γιατί αν συνέβαινε αυτό, αν αρκούσε η θέληση και η προσπάθεια για να αποκτήσεις το όνειρο σου, ποιος θα ήταν υπεύθυνος για τα όνειρα εκείνα που καλό μόνο σε σένα φέρνουν και σ’ολους τους άλλους δυστυχία; Κι ας μη γελιόμαστε, υπάρχουν πολλά τέτοια. Ίσως να είναι τα περισσότερα, τα πιο δελεαστικά και τα πιο έυκολα.
Αυτό που με θλίβει είναι οτί, παρότι το παραπάνω αποτελεί εξαίρεση στο γενικό κανόνα, σπάνια έχει εφαρμογή στην μεγάλη εξίσωση. Μιλάω για εκείνη που ισορροπεί στα σκέλη της πολλές ζωές, και πολλά πολλά συμφέροντα. Ποιος δεν ήταν μόνος του όταν κυνηγούσε το όνειρό του; Όλα είναι τόσο περιορισμένα. Αν το όνειρό σου ξεπερνάει τα σύνορα και τα κατεστημένα, είσαι τελείως μόνος. Ποιός βοήθησε τους οραματιστές; Ποιός βοήθησε τους ιδεολόγους; Ποιός βοήθησε τους επαναστάτες και ονειροπόλους του κόσμου; Ίσως αυτό να είναι που τους κάνει αξιοθαύμαστους. Δε διστάζουν. Τρέχουν πίσω απ’το όνειρό τους. Ακόμα κι αν λαχανιάζουν, ακόμα κι αν κοπιάζουν, αυτοί συνεχίζουν. Γιατί ξέρουν πως μόνο έτσι θα μπορούν πριν για τετευταία φορά κλείσουν τα μάτια τους, να γυρίσουν, να κοιτάξουν πίσω και να χαμογελάσουν. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα αν δεν το φτιάξεις μόνος σου. Μην πεις ποτε: το’θελε ο θεός, η μοίρα, ήταν γραφτό. Δεν υπάρχει θεός, δεν υπάρχει μοίρα. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά φτιασίδια δικά μας, έτσι ώστε να μην κάνουμε τίποτα και να το θεωρούμε γραφτό από πριν. Για να νιώθουμε ότι δεν είναι το φταίξιμο δικό μας.. άλλωστε πότε ήταν;
Έστω η πρότασις: « Ένα κοτόπουλο διασχίζει το δρόμο». Το ερώτημα που θέτει σε κίνηση το φιλοσοφικό στοχασμό είναι: «Γιατί το κοτόπουλο πέρασε το δρόμο;»
ΠΛΑΤΩΝΑΣ: για το καλό του. Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η αλήθεια
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει δρόμους. Έχει βρει το σκοπό της ύπαρξης του
ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: και όμως τον διέσχισε
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ: για να φτάσει απέναντι
ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ: η γνώση του απέναντι πεζοδρομίου είναι δύναμη
ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ: ο σκοπός, δηλαδή να διασχίσει το κοτόπουλο το δρόμο, αγιάζει τα μέσα, όποια κι αν είναι αυτά
ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: ήταν ιστορικά αναπόφευκτο
ΔΑΡΒΙΝΟΣ: τα κοτόπουλα στο πέρασμα των αιώνων επιλέχθηκαν από τη φύση με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους
ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ: διαφωνώ με την ενέργεια του κοτόπουλου, αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά του να διασχίζει το δρόμο
ΦΡΟΪΝΤ: το γεγονός ότι ασχολείστε με το γιατί το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο, αποδεικνύει ότι διακατέχεστε από σύνδρομο ανασφάλειας, ενώ παράλληλα, και εξαιτίας αυτού, η σεξουαλικότητά σας καταπιέζεται
ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο, χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του
ΝΙΛ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ: ένα μικρό βήμα για το κοτόπουλο, ένα μεγάλο βήμα για τα Kentucky Fried Chicken που έιναι απέναντι
ΘΑΛΗΣ: το κοτόπουλο πηγαίναι να πιει νερό, που αποτελεί την αρχή του κόσμου
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ: το κοτόπουλο, προερχόμενο από το άπειρο, τείνει να καταλήξει πάλι σε αυτό, ύστερα από μια κυκλική πορεία φθοράς, κατά το πρέπον
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: το κοτόπουλο βρίσκεται σε έναν συνεχή πόλεμο με το δρόμο
ΣΟΦΙΣΤΕΣ: το αν θα περάσει το κοτόπουλο το δρόμο ή όχι, θα κριθεί από το συμφέρον του
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: το κοτόπουλο θα πρέπει να ακολουθήσει τη σωστή μέθοδο για νε περάσει το δρόμο, τη μαιευτική
ΧΟΜΠΣ: το κοτόπουλο πέρσε το δρόμο ακολουθώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης
ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ: το κοτόπουλο έτσι κι αλλιώς είναι καταδικασμένο να ζει στην άγνοια και στο ψέμα
ΠΥΡΡΩΝΙΣΤΕΣ: το κοτόπουλο απλώς κρατάει μια σταση αποχής ή εποχής
ΖΗΝΩΝ Ο ΕΛΕΑΤΗΣ: το κοτόπουλο Δε θα διασχίσει το δρόμο, γιατί για να το διασχίσει, θα πρέπει να κάνει το ½ της διαδρομής. Για να κάνει το ½ της διαδρομής, θα πρέπει πρώτα να κάνει το ½ του ½ της διαδρομής, δηλαδή το ¼ κ.ο.κ.
ΚΑΝΤ: η υπερβατολογική του συνείδηση θα φταίει
ΗΔΟΝΙΣΤΕΣ: το πτηνό ήθελε απλώς να γευτέι μια ηδονή
ΚΥΝΙΚΟΙ: νόμιζε πως έτσι θα αποδεσμευόταν από τις επιθυμίες και τα πάθη του
ΣΤΩΙΚΟΙ: το κοτόπουλο είχε δυο επιλογές, να περάσει το δρόμο ή να μην τον περάσει, που καθορίζονταν από την ειμαρμένη, και αποφάσισε να τον περάσει
ΠΛΑΤΩΝΑΣ: για το καλό του. Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η αλήθεια
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει δρόμους. Έχει βρει το σκοπό της ύπαρξης του
ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: και όμως τον διέσχισε
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ: για να φτάσει απέναντι
ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ: η γνώση του απέναντι πεζοδρομίου είναι δύναμη
ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ: ο σκοπός, δηλαδή να διασχίσει το κοτόπουλο το δρόμο, αγιάζει τα μέσα, όποια κι αν είναι αυτά
ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: ήταν ιστορικά αναπόφευκτο
ΔΑΡΒΙΝΟΣ: τα κοτόπουλα στο πέρασμα των αιώνων επιλέχθηκαν από τη φύση με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους
ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ: διαφωνώ με την ενέργεια του κοτόπουλου, αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά του να διασχίζει το δρόμο
ΦΡΟΪΝΤ: το γεγονός ότι ασχολείστε με το γιατί το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο, αποδεικνύει ότι διακατέχεστε από σύνδρομο ανασφάλειας, ενώ παράλληλα, και εξαιτίας αυτού, η σεξουαλικότητά σας καταπιέζεται
ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: ονειρεύομαι έναν κόσμο, όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο, χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του
ΝΙΛ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ: ένα μικρό βήμα για το κοτόπουλο, ένα μεγάλο βήμα για τα Kentucky Fried Chicken που έιναι απέναντι
ΘΑΛΗΣ: το κοτόπουλο πηγαίναι να πιει νερό, που αποτελεί την αρχή του κόσμου
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ: το κοτόπουλο, προερχόμενο από το άπειρο, τείνει να καταλήξει πάλι σε αυτό, ύστερα από μια κυκλική πορεία φθοράς, κατά το πρέπον
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: το κοτόπουλο βρίσκεται σε έναν συνεχή πόλεμο με το δρόμο
ΣΟΦΙΣΤΕΣ: το αν θα περάσει το κοτόπουλο το δρόμο ή όχι, θα κριθεί από το συμφέρον του
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: το κοτόπουλο θα πρέπει να ακολουθήσει τη σωστή μέθοδο για νε περάσει το δρόμο, τη μαιευτική
ΧΟΜΠΣ: το κοτόπουλο πέρσε το δρόμο ακολουθώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης
ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ: το κοτόπουλο έτσι κι αλλιώς είναι καταδικασμένο να ζει στην άγνοια και στο ψέμα
ΠΥΡΡΩΝΙΣΤΕΣ: το κοτόπουλο απλώς κρατάει μια σταση αποχής ή εποχής
ΖΗΝΩΝ Ο ΕΛΕΑΤΗΣ: το κοτόπουλο Δε θα διασχίσει το δρόμο, γιατί για να το διασχίσει, θα πρέπει να κάνει το ½ της διαδρομής. Για να κάνει το ½ της διαδρομής, θα πρέπει πρώτα να κάνει το ½ του ½ της διαδρομής, δηλαδή το ¼ κ.ο.κ.
ΚΑΝΤ: η υπερβατολογική του συνείδηση θα φταίει
ΗΔΟΝΙΣΤΕΣ: το πτηνό ήθελε απλώς να γευτέι μια ηδονή
ΚΥΝΙΚΟΙ: νόμιζε πως έτσι θα αποδεσμευόταν από τις επιθυμίες και τα πάθη του
ΣΤΩΙΚΟΙ: το κοτόπουλο είχε δυο επιλογές, να περάσει το δρόμο ή να μην τον περάσει, που καθορίζονταν από την ειμαρμένη, και αποφάσισε να τον περάσει
" Οι σκέψεις μας συνοδεύουν τις μέρες μας σαν ίσκιος ..γιατί τα πράγματα που δεν έχουν ίσκιο δεν έχουν και βάθος"
Κάπως έτσι ξεκινώ κι εγώ μια προσπάθεια να καταθέσω σκέψεις, απόψεις, ανησυχίες κι εμπειρίες, να κρίνω και να κριθώ, να προβληματίσω και να προβληματιστώ.
Καλή αρχή και όλοι καλοδεχούμενοι συνοδηγοί και συνοδοιπόροι...
Subscribe to:
Posts (Atom)
